Egerthe (wym. „egerte”), to słowo pochodzące z języka greckiego, w którym napisany został Nowy Testament, część Biblii opowiadająca o czasach Jezusa i założonego przez Niego Kościoła. Pojawia się ono w wielu miejscach, ale dla nas ważne jest szczególnie jedno wystąpienie – w szóstym wersecie szesnastego rozdziału Ewangelii według Świętego Marka, gdzie pojawia się słynny fragment:

„1 Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. 2 Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. 3 A mówiły między sobą: «Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?» 4 Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży. 5 Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. 6 Lecz on rzekł do nich: «Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. 7 Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział». 8 One wyszły i uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały”. (Mk 16, 1-8)

Egerthe (łac. surrexit) po polsku można więc oddać jako „powstał, wstał, zmartwychwstał”. Pojawia się ono w Biblii w sytuacjach, gdy ktoś zmartwychwstał fizycznie, ale i nie tylko. My w naszym życiu często jesteśmy jak umarli w wielu przestrzeniach – w naszych relacjach, rodzinach, nieprzebaczeniu sobie i innym, strachu, gniewie, nałogach, w braku wiary, nadziei i miłości, lub po prostu w naszych małych i większych grzechach.

Stąd właśnie ta nazwa – Egerthe – bo jako wspólnota chcemy, by ludzie w Jezusie znajdowali nowe życie. By powstawali z martwoty, braku nadziei, smutku, poczucia braku miejsca i celu w świecie, z lęku, nałogów i wszelkich innych problemów, do cieszenia się pełnią zbawienia, które dane nam jest dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, Pana i Zbawiciela, Skały i Dobrego Pasterza.

Słowa „Cotidie longius et altius subsequens Iesu”, to łacińskie sformułowanie, które znaczy: „Codziennie dalej i głębiej za Jezusem”.